ik loop vanuit de stad naar huis
het regent
ik zie iemand op een terras zitten
het is een moeilijke man
ik ken hem al jaren
langer dan veel mensen
ik heb hem gezien met zijn eerste vriendin; een katja schuurman kloon
ik heb hem zien vallen daarna
ik heb hem lastig zien doen
ik heb zijn broer hem zien redden
zijn broer is niet meer
die is vermoord en niemand weet door wie...waarschijnlijk een leipe junk
als ik niet overvallen was door een bui was ik niet naast hem gaan zitten want, zoals ik als zei, hij is moeilijk...
voelt derhalve hypocriet
maar eenmaal aan de praat geraakt besefte ik pas echt hoe kut die vent zich voelt...
niet dat dat uitmaakt
zoveel mensen voelen zich kut
maar een eenzaamheid en een onrecht dat hij zich voelt aangedaan dat is iets waar ik niet omheen kan.
Ik praat met hem en hij is blij dat ik dat doe
we geven elkaar een machoknuffel en hij stapt in een taxi van zn laatste centen en ik loop naar huis door de regen.
Gewoon de stad zoals ze kan zijn
Het gevoel dat pijn zo diep kan zijn dat zelfs Atlas allang bezweken is onder de wereld
en dat ik zo'n zelfbeschermende lul ben die die pijn niet bij zijn eigen pijn wil voegen.
uiteindelijk is alles pijn
mooi :)
BeantwoordenVerwijderen