Het viel me op dat mijn deel 1 niet ontvangen werd door de internetgemeenschap zoals de voorgaande artikels die ik schreef een beetje overdreven veel waardering kregen (voor de maatstaven van een lullig bloggertje tenminste)
Ik denk dat het te maken heeft dat religie een gevoelig punt is bij mensen die van zichzelf denken dat ze een vrije geest of iets dergelijks hebben.
Ik verdiep me nu meer in "da one" als in mijn voorgaand artikel.
Dit artikel gaat over Tommy van de Who.
Deze plaat is een rockklasieker maar het is niet het meesterwerk.
Het meesterwerk is de verfilming waarin veel meer duidelijk wordt over de messias dan op de plaat die ik zie als een schets. In deze film is schittert zelfs een sufkut als Elton John. De stijl is een beetje die van die kuthippiefilm Jezus Christ Superstar. Maar ik zie er persoonlijk daardoor een kritiek op dit bewierroken van deze film.
Wie de plaat kent weet niet precies wat de richting is en de bedoeling.
Zoals ik al zei; een schets.
De film maakt alles duidelijk.
Het ware meesterwerk van de Who
Het is tevens kritiek op het geweldig-zijn en geweldig gevonden worden.
Maar ik haal er zelf ook eenzaamheid uit en corruptie .
Maar wie ben ik te vertellen waar het over gaat. Dat is voor iedereen waarschijnlijk verschillend
Hoe dan ook
Oordeel zelf :
eerste drie delen
een beetje internetter gaat de delen die tot 12 gaan ook wel vinden.
trouwens
De inspiratie van Tommy kwam volgens Pete Townshend van S.F. Sorrow van de Pretty Things.
Dat is een verhaal over een gewone man die geen messias was.
Maar het is een van de grootste meesterwerken in de geschiedenis van de rock. De geschiedenis zal me gelijk geven . Over 100 jaar weet niemand nog wie radiohead of nirvana waren. De Pretty Things zullen de status hebben die nu Stavinsky en Bach hebben.
